Якуб Колас

Шапнуў ён: «Мілая, ну глянь, хоць разік глянь!»
Яму з дакорам я прамовіла:  «Адстань!»
       А ён са мной астаўся.

За рукі ўзяў мяне, у вочы мне зірнуў.
«Пакінь!» — сказала я. Ён вокам не змаргнуў
       I толькі пасміхаўся.

Да вуха мне прыпаў, крануўшыся шчакі.
Абурана сказала я:  «Ах, стыд які!»
       Ды стыд яму не стаўся.

Ён кветачкаю мне аздобіў валасы.
«Якая ж мне карысць ад гэтае красы?»
       I тут ён не крануўся.

I зняўшы мой вянок, пайшоў ад мяне проч.
Я плачу, думаю аб ім і дзень, і ноч —
       Ах, хай бы ён вярнуўся!