Якуб Колас

                                         Да 25-й гадавіны БССР

Мой край ясназоры! Прайшоў ты нямала
        Шырокіх і вузкіх дарог.
I смутак, і гора цябе абнімала,
        Ды ты іх пазбыў, перамог.

Ішлі мы ў прасторы шырокай пуцінай,
        Як сейбіты згоды, дабра;
Свяцілася неба над полем, далінай,
        У іскрах світання — зара.

Купаліся далі ў ласкавай сінечы,
        Нас вабілі новыя дні.
Зямля разгарнула магутныя плечы,
        Прасторы, куды ні зірні.

Гайдаліся пожні, як хвалі на ветры,
        Сады маладыя цвілі,
I сталі балотныя дзікія нетры
        Дзівотамі новай зямлі.

I новыя песні ў народзе звінелі,
        Як голас юначкі-вясны,
I засевы шчасця вакол зарунелі —
        Збываліся мары і сны.

Ды хлынула плойма грабежнікаў дзікіх,
        Разбурыла, край мой, цябе,
I вецер сягоння пад стогны і крыкі
        Сумуе з табою ў журбе.

Мой край ясных даляў! У дзень навагодні
        Прымі з пажаданнем прывет,
Каб сонца і зоры з глыбіняў усходніх
        Свяцілі святлом добрых лет;

Каб трупамі леглі ўсе псы-душагубы,
        Фашысцкі звярыны бярлог;
Каб подлыя каты, як іхнія кубэ,
        У дом свой не мелі дарог.

Мой край яснавокі і вы, людзі-брацці!
        Распалім жа помсты пажар,
Фашысцкую погань, народаў пракляцце,
        Зніштожым, як гадаў-пачвар.