Якуб Колас

Вільготны змрок спаўзае на лугі,
I гасне захаду журботная усмешка.
Паволі ноч у полагу смугі
Зямлі і неба засціць берагі
I туліцца ў траве знямелага узмежка.

Так боязна знікае краявід,
Хаваецца ў імгле пад наміткай цямранай
Разложыстых дубоў шырокі шчыт
Маўлівасцю трывожна апавіт,
I вее парнасцю над стомленай палянай.

Прыцішыўся спалохана абшар,
I толькі птушка дзесь скаголіць на балоце.
А з поўдзеня ўстае грамада хмар,
Паблісквае клубясты іх гушчар,
Гарыць і грозіцца ў агністай пазалоце.

Такі спакой вакол, і трудна мне
Адвесці зрок ад хмар, дзе ўспыхваюць зарніцы
Як быццам там, у нейкім цёмным дне,
Хтось збудзіцца на міг, на свет зірне
Прываблівым узлётам таямніцы.

Я зачарованы маўчу, стаю
У чарах цішыні і чарамі сагрэты,
I ў тон адзін з зямлёю я пяю,
I кожны міг сябе я пазнаю
Часцінкай злітаю вялікага сусвету.