Вільготны змрок спаўзае на лугі,
I гасне захаду журботная усмешка.
Паволі ноч у полагу смугі
Зямлі і неба засціць берагі
I туліцца ў траве знямелага узмежка.
Так боязна знікае краявід,
Хаваецца ў імгле пад наміткай цямранай
Разложыстых дубоў шырокі шчыт
Маўлівасцю трывожна апавіт,
I вее парнасцю над стомленай палянай.
Прыцішыўся спалохана абшар,
I толькі птушка дзесь скаголіць на балоце.
А з поўдзеня ўстае грамада хмар,
Паблісквае клубясты іх гушчар,
Гарыць і грозіцца ў агністай пазалоце.
Такі спакой вакол, і трудна мне
Адвесці зрок ад хмар, дзе ўспыхваюць зарніцы
Як быццам там, у нейкім цёмным дне,
Хтось збудзіцца на міг, на свет зірне
Прываблівым узлётам таямніцы.
Я зачарованы маўчу, стаю
У чарах цішыні і чарамі сагрэты,
I ў тон адзін з зямлёю я пяю,
I кожны міг сябе я пазнаю
Часцінкай злітаю вялікага сусвету.
Апошнiя водгукi
2 года 34 недели назад
5 лет 7 недель назад
5 лет 11 недель назад
6 лет 2 недели назад
6 лет 8 недель назад
6 лет 17 недель назад
6 лет 21 неделя назад
6 лет 32 недели назад
6 лет 42 недели назад
7 лет 6 недель назад