Якуб Колас

Над вадою адзінютка
Пахілілася вярбіна;
Ные бедная ціхутка.
Ці ж то ёсць у ёй кручына?

Мые Нёман ёй карэнні,
I дурэе вецер з ёю,
А пад нізам чарадою
Ціснуць ногі ёй каменні.

Ёсць кручына немалая,
I шуміць яна так нудна,
Бо ёй доля не спрыяе,
Бо расці ў каменнях трудна...

Так і ты, народ наш бедны,
Як вярбіна, проці волі
Доўга носіш пояс медны,
Гнешся ты, як крыж у полі!