Якуб Колас

Як лёгкі дым, як тонкі пар,
Расталі ў небе кучы хмар.

Ой, гладзь нябёс далёкая,
Крыштальная, глыбокая!

Як моцны гук, прызыў вясны
З тваёй пачуўся вышыны!

Прастор, прастор і воля там,
Але не нам яны, не нам!

Запёрты мы, прыдаўлены,
I краты нам прыстаўлены.

Высок, высок паркан-сцяна.
Нам песня волі не чутна.

Не нам вясна, не нам прастор, —
Нам мур сыры, нам цесны двор.

Гады ў няволі адцвітуць...
Не плач, душа, вясну забудзь!